یک مثنوی از سعدی

خری از روستائیی بگریخت

جل بیفکند و پاردم بگسیخت

در بیابان چو گور خر می‌تاخت

بانگ می‌کرد و جفته می‌انداخت

که به جان آمده ز محنت و بند

داغ و بیطار و بار و پشماگند

شادمانا و خرما که منم

که ازین پس به کام خویشتنم

روستایی چو خر برفت از دست

گفت ای نابکار صبرم هست

پس بخواهی به وقت جو گفتن

که خری بد ز پایگه رفتن

به مزاحت نگفتم این گفتار

هزل بگذار و جد ازو بردار

همچنین مرد جاهل سرمست

روز درماندگی بخاید دست

ندهند آنچه قیمتش ندهی

نشود کاسهٔ پر ز دیگ تهی

برگزیده برای خرداد ۹۶

زیرکترین، بزرگترین، مکارترین، بیمارترین، غیر قابل اعتماد ترین، بیچاره ترین، خطرناکترین و همزمان قابل ترحم ترین دروغگوها آنست که نه تنها از دیگران توقع داشته باشد که دروغهایش را باور نمایند بلکه پس از اندی خود نیز دروغهای خود را راست پندارد.