سروران اسرارآمیز بیابان

دیوید ماتینگلی  David_Mattingly  باستان شناس دانشگاه لیسستر University_of_Leicester میگوید: من شیفته بیابان هستم. هر روز چیز تازه ای در آن کشف میکنم و حقیقتا نیز این باستان شناس در دشخوارترین و زندگی رباترین بیابانهای جهان در سالهای اخیر بیش از صدها بنا و ساختمان و دهکده های کامل و شهرهایی یافته است که متعلق به پنج سده نخست میلادی میباشند. درست همان پنج سده ای که تمامی باستان شناسان و تاریخ نویسان سرزمینهای پیرامون دریای میانه (مدیترانه) آنرا حوزه اقتدار کامل رومیها میدانند.

چیزی را که ماتینگلی پیدا کرده نمیتوان خرابه های رومی نامید. آنها باقیمانده های تمدنی هستند که نواحی میان کرانه های جنوب دریای میانه تا شمال صحرا آفریقا را حوزه اقتدار خود میدانست و موفق شده بود تا از بیابانهای خشک آبادیهای سرسبز و شکوفا فراهم آورده و محصولات کشاورزی از آنها برداشت نماید.

آنها برای انجام اینکار دهها هزار بنده و برده را با واداشتن به انجام کارهای شاقه به کام مرگ فرستادند و در انجام این امر نیز از هیچ چیز ابائی نداشتند.

اندک کسانی هستند که نام آنها را میدانند. گرامانتها.

در فوریه امسال گروه 15 نفری باستان شناسان بخاطر خطر بروز جنگ داخلی میبایستی که کشور لیبی را ترک میکرد. ماتینگلی از این غیبت در لیبی استفاده نمود و تصاویر ماهواره ای گرفته شده از مناطق مسکونی گرامانتها را مورد مداقه قرار داد. او هم چنین عکسهای هوایی گرفته شده در دهه پنجاه سده گذشته را نیز مطالعه و مرور نمود.

با مشاهده این عکسها مشخص گردید که مناطق مسکونی گرامانتها بسیار بهم نزدیک بودندو این مناطق را گورستانها، چشمه های آب و کاریزهایی که این چشمه ها را بیکدیگر و مناطق مسکونی وصل میکردند، با یکدیگر پیوند میدادند. طول کاریزهای گرامانتها را بیش از هزار کیلومتر تخمین میزنند.

در منابع باستانی باقیمانده از رومیها و مصریها در مورد گرامانتها چندان چیز مثبتی یافته نمیشود. این منابع از گرامانتها بعنوان غارتگران بی قانون یاد میکردند.

در عوض تاریخ نویس یونانی هرودوت گزارش میدهد که گرامانتها بر روی بیابانهای پوشیده از نمک خاک پاشیدند و آنها را قابل کشت ساختند تا بتوانند بر روی آنها غلات و حبوبات بکارند و نیز آنکه آنها از جنوب مصر گذشتند و با گردونه های جنگی خود که توسط چهار اسب کشیده میشدند به اتیوپی حمله ور گشتند.

گرامانتها این کار را برای به بردگی گرفتن اتیوپیائیها انجام میدادند تا از آنها برای کار بر روی کشتزارها و برای ساختن جاده ها استفاده نمایند.

ماتینگلی و همکارانش حساب کردد که برای ساخت جاده ها، کاریزها و نیز کارهای کشاورزی، نیروی کاری برابر با 77 هزارسال نفر لازم بوده است و این مقدار کارگر و نیروی کاری  را گرامانتها نداشتند و همین نیز دلیلی بود که گرامانتها پیوسته کوشش داشتند تا دیگر اقوام را به اسارت بگیرند.

کشتزارهای گرامانتها محصولاتی از قبیل گندم، جو، خرما، انجیر و انگور عرضه میداشتند و برای اینکار گرامانتها آبی را که طی صدها هزار سال در دل زمین جمع گشته بود بیرون کشیده و بی پروا به مصرف میرساندند همین نیز باعث گردید تا با به پایان رسیدن آبهای زیر زمینی تمدن گرامانتها نیز با سرعتی باورنکردنی نابود گردد.