ظروف پلاستیکی ماست و دردسرهایش

ماست با مزه‌هایِ گوناگون، چنان زیاد که انسان در انتخاب دچارِ تردید میشود که کدامش را بردارد، اما فرقی‌ نمیکند که کدام را بردارید، هر کدام را که برداشتید، به احتمالِ خیلی‌ زیاد در قوطیِ کوچکِ پلاستیکی است.

قوطی که ضخامتِ جداره اش کمتر از یک میلی‌متر میباشد ولی‌ با وجودِ این در کشورِ آلمان کوه زباله پلاستیکی به وزنِ ۴۵۰ هزار تن در سال را تشکیل میدهد.

 شما کمتر کسی‌ را میشناسید که این ظروفِ پلاستیکیِ ماست را در دست نداشته بوده باشد.

در سالِ ۱۹۶۳ زمانیکه برایِ نخستین بار این قوطیهایِ کوچک، زیبا و خوشدست در شهرِ برلین به بازار عرضه گشتند، توانستند به زودی ظروفِ شیشه‌ای ماست را از ردیف خارج نمایند تا خود جانشینِ ایشان گردند. آنزمان همه خوش و سرمست از این ظروف، به کوه‌هایِ زباله پلاستیکی که به وجود خواهند آمد فکر نمی‌کردند.

همه به وجد آمده از این قوطیها، دادِ سخن سر میدادند که قابل شکستن نیست و خورده‌هایِ آنها خطری برای سلامتی ندارند، این ها که بر زمین بیفتند نمیشکنند و دست و پا را مجروح نمیکنند ، از آنگذشته وزنشان کم است و هر کس میتواند به راحتی‌ آنها را با خود حمل نماید. کمتر کسی‌ به ۴۵۰،۰۰۰ تن زباله در سال فکر میکرد یا بهتر بگویم اصلا کسی‌ به آن  فکر نمیکرد.

۵۰۰۰ قوطیِ نخست در کوتاهترین مدت به فروش رسیدند و راه را برایِ قوطیهایِ دیگر گشودند. برایِ نخستین قوطیهایِ پلاستیکیِ ماست مشتری می‌بایست گرویی بپردازد اما به زودی با افزایشِ میزان فروشِ ماست و با دردسر بودنِ بازپس گرفتنِ قوطیهایِ ماست در ازای پس دادن گرویی از سویِ فروشندگان دیگر لازم نبود که برای خریدِ ماست پولی برایِ قوطیِ ماست به گرو گذاشت. آنها را میخریدند و پس از مصرف به سویی مینداختند.

 امروزه آلمانیها بیش از ۹۰ میلیون قوطی ماست در سال مصرف میکنند و در کنار این میتوان همچنین به تشابه آن با مشکل بوجود آمده بر اثر تبدیل بطریهای شیشه ای و بطریهای یکبار مصرف پلاستیکی در این کشور و همچنین دیگر کشورها نیز اشاره نمود.

جالب اینکه الومینیومِ سرپوشِ آن از روسیه تامین میشود، در حالیکه چوبیهایی که کاغذِ اتیکت را تولید میکنند از کانادا میایند که در اسپانیا به اتیکت تبدیل میگردد و برایِ نوشته‌های رویِ آن به هامبورگ میروند  و چسب نیز از آمریکا وارد میشود.

همه این کارها نیز بدون مصرف کردن انرژی که به محیط زیست فشار میآورد، امکان پذیر نیست. خوشبختانه در آلمان و اروپا کارخانه ها و موسساتی که زباله های پلاستیکی را بازیافت مینمایند کم نیستند اما با وجود این زباله هایی از ایندست پیوسته فشاری مستقیم و غیرمستقیم بر پیکر طبیعت تلقی گشته و اینرا علیرغم وجود کارخانجات و امکاناتی برای بازیافت مصنوعات پلاستیکی، کسی نمیتواند انکار نماید.