دویست میلیون مردم برزیل کمابیش
آرزوی قهرمانی کشورشان را در جام جهانی فوتبال در برزیل داشتند. آمارها
میگویند که این کشور تا سی و دومیلیارد دلار مستقیم یا غیر مستقیم سرمایه گذاری
کرده تا این بازیها در برزیل انجام گیرند. ساختن استادیومهای ورزشی برای انجام این
مسابقات چندان بی دردسر هم نبود و مردمی را (غالبا بومیان این کشور را) آواره و
دربدر و حلبی نشین شهرها ساخت، جایی که کارشان به دریوزگی کشیده شد و میشود. زیر
پوشش برگزاری بازیها به دیگر دغاها نیز دست زدند و پیوسته مردم را با فکر قهرمانی
کشورشان مشغول میداشتند.
دیشب قهرمان در کشور خویش در برابر
چشمان شگفت زده همه جهانیان هفت بریک بازی و قهرمانی را از دست داد.
خرابیهای ناشی از انجام این بازیها
و دیگر کارهایی که به موازات آن در برزیل انجام شد (زدن درختان جنگلهای آمازون،
بستن سدهایی که دیگر مناطق جنگلی را زیرآب میبرد و و و ...) از دست نرفتند و باقی
ماندند و باقی میمانند. پیشتر از این انسانهایی در این کشور به نان شب محتاج بودند
و امروزه از تعدادشان نه تنها کم نشده بلکه بر آن افزون نیز گشته است.
No comments:
Post a Comment