مبادیی درین نوروز دل افسرده باشی
شکوفه بر سرت بارد و تو پژمرده باشی
جهان خیزد شود زنده، زمان میمون و فرخنده
تو در تابوت ِ اندوه ِ زمانه مرده باشی
درین روز ِ قشنگ ِ دید و وادید ِ عزیزان
به کنجی پا به دامن درکشی، آزرده باشی
بیابان در بغل از لاله ی حمراء حمایل
تو کوهی آنطرف، برف گران در گُرده باشی
زمین یک آیه ی بشکفتن و تو آسمانی
تمام ِ ابر ها را در دل ِ خود خورده باشی
تمام بیشه زاران پهن از دار و درختان
تو دشتی، سفره ی خالی ِ خود گسترده باشی
چنان انگور بر یک شاخه ی پایین مگذار
میان چنگ و دندان ِ شغال افشرده باشی
اگر از مرغزاران رد شدی، رایحه بردار
نه که بادی، خس و خاشاک ِ آنرا برده باشی
بُبر دستی و دندانی نرفته تا بهاران
که باید میوه یی از شاخساران خورده باشی
وزان در خورجین بردار، تا نوروز ِ دیگر
به راه ِ خویش باید توشه یی آورده باشی
