حافظ به چه زبان سرود؟

 

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند                نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست             کلاه داری و آیین سروری داند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن                که دوست خود روش بنده پروری داند

غلام همت آن رند عافیت سوزم                       که در گداصفتی کیمیاگری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی                       وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دل دیوانه و ندانستم                              که آدمی بچه‌ای شیوه پری داند

هزار نکته باریکتر ز مو این جاست                  نه هر که سر بتراشد قلندری داند

مدار نقطه بینش ز خال توست مرا                    که قدر گوهر یک دانه جوهری داند

به قد و چهره هر آن کس که شاه خوبان شد           جهان بگیرد اگر دادگستری داند

ز شعر دلکش حافظ کسی بود آگاه                    که لطف طبع و سخن گفتن دری داند