بیدادِ همایون - هوشنگ ابتهاج

 فتنه چشم تو چندان ره بیداد گرفت

که شکیب دل من دامن فریاد گرفت

آن که آیینه صبح و قدح لاله شکست

خاک شب در دهن سوسن آزاد گرفت

آه از شوخی چشم تو که خونریز فلک

دید این شیوه مردم کشی و یاد گرفت

منم و شمع دل سوخته یارب مددی

که دگر باره شب آشفته شد و باد گرفت

شعرم از ناله عشاق غم انگیزتر است

داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

سایه! ما کشته عشقیم که این شیرین کار

مصلحت را مدد از تیشه فرهاد گرفت