نهنگها در صحرا

وادی نهنگها در صحرای مصر دانش بشری را به شگفتی واداشته است. پژوهشگران اسکلت بیش از هزار نهنگ را در این وادی کشف کرده اند که نمایانگر دوره ناشناخته تکامل موجودات هستند که در آن جانوران خشکی به حیوانات دریایی تبدیل گشته اند.

سی و هفت میلیون سال پیش در دریایی نخستین بنام تتیس حیوانی مارگونه به طول پانزده متر و با دندانهای اره مانند جان داد و بر کف دریا افتاد. لایه های رسوبی دور او را پوشاندند و بمروز زمان آب دریای نخستین از این ناحیه پس نشست و جایی که روزگاری کف دریا بود به صحرا مبدل گشت. دنیا تغییر چهره داد، حرکتهای لایه های زمین هند را از آفریقا جدا کرده و به آسیا چسباند و بر اثر این فشارها کوههای هیمالیا پدید آمدند.در آفریقا نیاکان انسانها از درخت پایین آمدند و زمین را پوشاندند. میلیونها سال پس از آن فراعنه اهرام خود را ساختند و رم بپا خاست و مصر را تسخیر نمود.

باز هم پس از گذشت دو هزار سال فیلیپ گینگریج Philip Gingerich از دانشگاه میشیگان روزی بهنگام غروب آفتاب در وادی نهنگها ستون فقرات باسیلوسور را پیدا میکند. در اطراف این ستون فقرات دندانهای کوسه نخستین در شنها یافت شدند و استخوانهای گربه ماهی که در کنار تیغهای جوجه تیغی دریایی نخستین بر کف دریا افتاده  و به فسیل مبدل گشه بودند.

باسیلوسور در واقع نهنگی بود با دوپای کوچک که از دو طرف بدن او بیرون آمده بودند. این پاها که اندازه یک کودک سه چهار ساله را داشتند برای راه رفتن بر روی زمین کارآمد نبودند هرچند که فرم ایشان کامل بود.

گینگریچ که تقریبا تمامی عمر شغلی خود را صرف پژوهش و تحقیق در مورد نهنگها و سیر تکامل ایشان نموده است میگوید این کشف نشان دهنده اینستکه این حیوانات چگونه از چهارپا به دوپا تبدیل شدند و سرانجام بعنوان نهنگ سر از دریاها درآوردند. دانشمندان تاکنون درست سرچپه (برعکس) آنرا ادعا میکردند. اینکه حیوانات و موجودات از دریاها به خشکی آمدند.

گینگریچ این موضوع را رد نمیکند ولی ادامه میدهد که موجوداتی نیز وجود داشته اند که پس از آنکه از آب به خشکی آمدند با گذشت میلیونها سال دیگر دوباره به دریاها بازگشتند. او میگوید اجداد باسیلوسورها 360 میلیون سال پیش آبشش های خود را به شش تبدیل کردند و از دریا به خشکی آمدند. 

درخشکی آنها حیوانات مارمولک سانی بودند با سری بزرگ و پهن. در خشکی ششهای آنها کاملتر شد و مفاصل فک های آنها مبدل به غضروفهای سماخ گوش گشتند  بطوریکه  آنها قادر به شنیدن اصوات شدند و باله هایشان نیز به دست و پا تبدیل گردیدند. از این موجودات دایناسورهای موفقی با ضریب بزرگ شانس برای زندگی پدید آمدند و در حدود 60 میلیون سال پیش زمین را تسخیر کردند.

درست در همینجاست که شگفتی اتفاق افتاد. نهنگها از گروه حیواناتی بودند که بدنشان دوباره بازگشت داشت و این بازگشت فرم بدن تا بدانجا ادامه پیدا کرد که اینان توانستند در آب زندگی کنند.

چارلز داروین نیز در مشاهدات خود که تحت عنوان " پیدایش گونه ها" منتشر گردید از دور به چنین امکانی اشاره ای کرده بود. او در مشاهدات  خویش از  خرس سیاهی صحبت میکند که  دهان خود را ساعتها باز نگاه داشته بود و در دریاچه ای فرو رفته و حرکت میکرد و بدینوسیله حشراتی را که بر روی آب نشسته و جمع شده بودند را میخورد. او مینویسد : به آسانی میتوانم تصور نمایم که نسل خرسها بواسطه فرم بدنی که دارند و نیز توسط عاداتشان بتوانند پیوسته به آب وابسته تر شوند و با گذشت سالهای بسیار زیاد تکامل خویش را بدانجا رسانند که روزی شبیه نهنگها بتوانند در آب زندگی کنند.

این بخش از اظهارات داروین با چنان انتقادی از سوی دانشمندان روبرو شد که او در چاپهای بعدی کتاب خود آنرا حذف نمود.

صد سال پس از داروین در سده بیستم دانشمند دیرین شناس دیگری بنام جرج گیلورد George Gaylord  نوشت که در شجره تکامل حیوانات نمیدانیم که نهنگها را در کجا قرار دهیم. نهنگها در مجموع از منحصر بفردترین حیوانات هستند که تعیین مکان ایشان در شجره نامه تکامل موجودات بسیار مشکل میباشد.

بازهم منتقدین به اعتراض پرداختند و به نبود فسیلهایی که یافته شده باشند و بتوانند بر این فرضیه گواهی دهند اشاره کردند.

گینگریچ میگوید با کشف او مهره گم شده در این زنجیره برای اثبات نظریه یافته شده است.

گینگریچ از سال 1977 در نقاط مختلف جهان به کاوش و حفاری پرداخته و فسیلهای فراوانی پیدا کرده که بیشتر آنها مهره های ناشناخته ای از زنجیره پروسه تکامل گونه ها را نمایان میساختند و برخی از آنان هم دانشمندان را گیج و مبهوت میکردند و یا به شگفتی وامیداشتند.

او پیوسته در جستجوی چیزی بود که بتواند توسط آن بازگشت دوباره نهنگها را از خشکی به آب به اثبات برساند. پای نهنگ سی و هفت میلیون ساله در وادی نهنگها او را به آرزوی دیرینش رساند. او پیشتر نیز فسیل نهنگهای مشابهی  که 50 میلیون سال عمر داشتند و دارای چهارپا بودند و میتوانستند به راحتی در آب شنا کنند را در پاکستان در نزدیگی گذرگاه خیبر پیدا کرده بود که نشان میدهد این حیوانات بتدریج دست و پای خود را که دیگر در آب برایشان چندان کارآمد نبودند از دست دادند و به جای آنها باله بدست آوردند.