معمای سنگهای کوچنده

کسانیکه که گذری به دره مرگ سیرا نواداSierra Nevada  در ایالت کالیفرنیای آمریکا داشته اند، شاید متوجه قطعه سنگهای بزرگی شده باشند که بر کف دره ای پهن واقع در پارک ملی قرار دارند. سنگهایی که در پشت سر خود شیارهایی دراز بر روی زمین باقی گذاشته اند. بنظر میرسد که این سنگها را بر روی زمین کشیده باشند ولی در اطراف این سنگها نمیتوان اثری و یا ردپایی از شخص یا اشخاصی که به چنین کاری دست زده باشند، یافت. 

پس این سنگها خود بخود بحرکت درآمده اند! چگونه؟

 هیچکس تا کنون حرکت این سنگها را بچشم خود ندیده است و نصب دوربینهای عکسبرداری و فیلمبرداری نیز در این پارک ملی ممنوع میباشد.

دانشمندان حدود یک سده پیش متوجه این سنگها گشتند و بزودی نیز پی بردند که مسیر حرکت این سنگها با یکدیگر متفاوت هستند و همیشه در یک راستا و به یک اندازه نمیباشند. سنگی را که دیانه نامیده بودند توانسته بود در عرض یکماه 880 متر حرکت کند و سنگ بزرگ دیگری بنام کارن که 320 کیلوگرم وزن داشت در همین زمان تنها 18 متر جابجا شده بود.

پژوهشگران میگویند که بنظر میرسد که بزرگی و وزن این سنگها در مسیر حرکت و میزان جابجائی آنها بی تاثیر باشند.  برخی از این سنگها مسیرهای زیکزاک را طی کرده اند و برخی دیگر مسیرهای کمابیش موازی بایکدیگر را، درحالیکه چند عدد از آنها رد مدور بر روی زمین باقی گذاشته اند. 

در انتهای برخی از این ردها و شیارهای باقی مانده بر روی زمین اصلا سنگی یافت نمیشود. چیزیکه از همه جالبتر میباشد اینستکه مسیر حرکت همگی این سنگها سربالایی میباشند.

محوطه ای که حرکت این سنگها در آن مشاهده میگردد، زمینی است با طول 4،5  کیلومتر و عرض 2،3 کیلومتر. فرضیه هایی که تاکنون برای حرکت این سنگها مطرح گشته بودند به این قرار هستند :

·        موجودات فضایی

·        حیوانات

·        کسانیکه قصد شوخی و مسخره کردن داشته اند

·        زمین لرزه

·        یخ

·        جریان آبهای روان بر اثر بارانهای شدید

·        منتقل گشتن و جابجایی جهت کشش قوه جاذبه زمین

دهها آزمایش از سوی دانشمندان گوناگون انجام گرفتند تا سنگها را بحرکت درآورند، حتی بر روی خود سنگها و زمین دره مرگ نیز تحقیقات و پژوهشهای متعددی بعمل آمد ولی تمامی دانشمندان همانند خانم دکتر پاولا مسینا از دانشگاه سن خوزه به یک نتیجه رسیدند : این آزمایشات بی نتیجه هستند.

سرانجام در ماه مارس سال گذشته (2010) پژوهشگری از سازمان فضایی آمریکا  ناسا بنام گونتر کله تچکا  Gunther Kletetschka  تصمیم گرفت که این معما را حل کند. او با کسب اجازه از مقامات پارک ملی به نصب سنسورهایی بر روی زمین اطراف سنگها مبادرت ورزید و از آن گذشته به نقشه برداری دقیق از محل قرار داشتن سنگها و هم چنین اندازه گیری میزان رطوبت زمین و هوا و ثبت درجه حرارت محیط بطور مرتب پرداخت. اما درست از همین زمان سنگها دیگر حرکتی نکردند. با وجود این کله تچکا ناامید نشد و در آزمایشگاه ناسا به ساختن ماکتی پرداخت که  با شرایط جوی دره مرگ در طول سال مطابقت میکرد.

او کف یک آکواریوم بزرگ را با خاک دره مرگ پر کرد و سنگهایی با اندازه متناسب و مطابق با موقعیت سنگها در دره مرگ را بر روی زمین آکواریوم گذاشت و سقف آنرا با ورقه ای ضخیم از جنس مس پوشانید.

با سرد کردن صفحه مسی او میتوانست که بطور مصنوعی شرایط سرمای شب را در دره مرگ بوجود آورد. پس از آن او با ایجاد باران مصنوعی موجبات جمع گشتن آب بر روی گل کف آکواریوم را فراهم آورد. سپس با سرد کردن صفحه مسی آبهای جمع شده را به یخ زدن واداشت.

آب از طبقات بالاتر شروع کردند به یخ زدن و با منجمد گشتن آب و تغییر حجم آن که بر اثر مبدل گشتن آب به یخ میسر میگشت، به سنگها که هنوز آب در اطرافشان و زیرشان بود، فشار آوردند و سنگها به حرکت درآمدند. بر روی گل کف آکواریوم کشیده شدند و به ایجاد خط و مسیر پرداختند.

کله تچکا هنوز به اندازخ کافی از نتایج آزمایشات خود راضی نیست. او مصمم است که با نصب سنسور بر رو و درون سنگهای دره مرگ و ثبت اطلاعات، فرضیه در آزمایشگاه ثابت شده خویش را در محیط و شرایط طبیعی نیز به چالش کشیده و به تائید و اثبات برساند.