ریشه های ژنتیک زبانهای هند و اروپایی بخش یک

 

طی پژوهشهای باستان شناسی منشأ و خاستگاه زبان های هند و اروپایی، چگونگی پایه گذاری خانواده زبانی ما بوسیله عشایر  سبزدشت (استپ) نشین پیش از تاریخ آشکار شد.

پیوند گمشده

دست یابی به این آگاهی های DNA هزار ساله که تا پیش از آن نبودنشان کامل محسوس بود، نشان می دهد که سرچشمه زبان هندواروپایی از کجا بوده است - و مناقشه چند دهه را حل می کند.  

بر این اساس، منشاء خانواده زبانی ما وابسته به شاخه ای از عشایر سبزدشتی (استپی) است که پیشتر از این شناسایی نشده بود و حدود 6500 سال پیش در شمال دریای سیاه زندگی می کردند.  از این ها بود که نیاکان گروه های دیگر فرهنگ یامانیا توسعه یافتند و فرهنگ هند و اروپایی را به اروپای عصر برنز آوردند. همانگونه که پژوهشگران در نیچر"Nature"  گزارش می دهند، شاخه تازه کشف شده همچنین پیوند دیرپایی میان قبایل هند و اروپایی و باشندگان باستانی آناتولی را نشان می دهد.

 چه آلمانی، ایتالیایی، اردو و سانسکریت - همراه با حدود 400 زبان دیگر، همه آنها به خانواده زبان های هند و اروپایی تعلق دارند. تقریبا نیمی از بشریت امروزی به یکی از این زبان های هند و اروپایی صحبت می کند. اما این که شکل اصلی این زبان ها از کجا سرچشمه گرفته است، تاکنون مورد بحث بود.

 یافته های باستان شناسی و ژنتیکی ثابت می کند که عشایر اسب سوار یامانیا هند و اروپایی را به اروپا آورده اند. آنها در عصر برنز از سبزدشت (استپ) های شمال دریای سیاه به اروپا مهاجرت کردند و فرهنگ و زبان خود را نیز با خود آوردند.

دو فرضیه و سناریوی رقیب با یکدیگر

اما اینکه نیاکان خود یامانیاها و در نتیجه خالقان واقعی پروتو-هند و اروپایی از کجا آمده اند، هنوز هم مشخص نیست. بر اساس فرضیه سبزدشتی (استپی)، هندواروپایی در حدود 6500 سال پیش در آسیای مرکزی سرچشمه گرفت، در حالی که فرضیه کشاورزی رقیب شکل اصلی هند و اروپایی را حدود 8000 سال پیش در میان نخستین کشاورزان آناتولی باستان قرار می دهد.

 از زبان نخستین آنها، از یکسو زبان های هندواروپایی و از سوی دیگر زبانهای هیتی آناتولیایی پدید آمدند.

 شواهد ژنتیکی و زبانی برای هر دو سناریو وجود دارد. اما ایندو چگونه با هم سازگار هستند؟

 تیمی به رهبری یوسیف لازاریدیس  iosif-lazaridis از دانشگاه هاروارد اکنون این معما را حل کرده است.  برای انجام این کار، پژوهشگران نمونه‌های   DNA 435 نفر را که میان سال‌های 6400 تا 2000 پیش از میلاد در منطقه سبزدشت پونتیک – کاسپین  PonticCaspian_steppe در اوکراین یا روسیه امروزی دفن شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. علاوه بر این، آنها داده های باستان شناسی - از جمله موقعیت مردگان، وسایل قبر و ظاهر گورها - را ارزیابی کردند و از آن برای بازسازی تاریخ پیدایش و گسترش یامنایا استفاده کردند.

یامانیا به جای دو ریشه، سه ریشه داشتند

 بررسی ها و تحلیل ها نشان دادند که اساس فرهنگ یامانیا – و در نتیجه زبان آن – نه از دو، بلکه از سه پیش ساز توسعه یافته است.  علاوه بر نیاکانی که قبلاً در ولگا و دنیپرو شناخته شده بودند، گروه سومی نیز وجود داشت که در حدود 6400 تا 6000 سال پیش در استپ یا سبزدشت میان قفقاز و ولگای پایین زندگی می کردند.

 این تیم توضیح می دهد که این نخستین بار است که می توان چنین خط قفقاز-ولگا را توصیف و مستند کرد.  لازاریدیس و همکارانش گزارش می دهند: «این خط قفقاز-ولگا منبعی بود که نیاکان یامنایا از آن توسعه یافتند.  پس از اختلاط  با شکارچیان، گردآورندگان و کشاورزان محلی، این گروه حدود 80 درصد باشندگان جوامع یامنایا را تشکیل می دادند. پژوهشگران می نویسند: «مردم خط قفقاز-ولگا نیز به سمت جنوب حرکت کردند، که همین امر وجود اجزای باشندگان استپی را در مردم ارمنستان عصر مس توضیح می دهد.  از طریق این ارتباط، تأثیرات ژنتیکی و زبانی به آناتولی باستان نیز رسید.  در آنجا آنها حدود ده درصد ترکیب قومیتی در امپراتوری هیتی و آناتولی عصر برنز را تشکیل می دادند.

 پروفسور ران پینهاسی  prof-ron-pinhasi از دانشگاه وین که در نوشتن این گزارش همکاری داشت توضیح می دهد: "کشف جمعیت CLV به عنوان "حلقه گمشده" در تاریخ هند و اروپایی نقطه عطفی در جستجوی 200 ساله برای ریشه های هند و اروپایی ها و راه های گسترش این افراد در سراسر اروپا و بخش هایی از آسیا است."

دنباله دارد