چکامه ای از فریدون مشیری

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم 

تو چیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی گردابم!

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید ؟

تو را کدام خدا ؟

تو از کدام جهان ؟

تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف ؟

تو در کدام چمن، همره کدام نسیم ؟

تو از کدام سبو ؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه !

چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه !

مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه !

کدام نشأه دویده ست از تو در تن من ؟

که ذره های وجودم تو را که می بینند 

به رقص می آیند 

سرود می خوانند !

چه آرزوی محالی ست زیستن با تو 

مرا همین بگذارند یک سخن با تو :

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر !

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف!

ستاره ها را از آسمان بیار به زیر ؟

ترا به هرچه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه .

که صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست ! 

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه

تو دوردست امیدی و پای من خسته ست 

همه وجود تو مهر است و جان من محروم 

چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است