دو رباعی از عبید زاکانی

وصف  لب او سخن چو آغاز کند

وان رنگ رخش که بر سمن ناز کند

از غنچه شنو، چو غنچه لب بگشاید

وز گل بطلب، چو گل دهن باز کند

  

دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن

وز دست ستم سیلی هر دون خوردن

تا چند چو نای هر نفس ناله زدن؟

تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن؟