بمناسبت روز درگذشت وحشی بافقی

شمس الدين محمد وحشي بافقي يكي از شاعران زبر دست ايران در سده دهم است كه آوازه اش در گاه  زندگاني خود او در ايران و هند بلند شده و سروده هایش دست به دست گشته است .

سروده دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیندش را کمتر کسی از اهل ادب فارسیست، نشنیده یا نخوانده باشد.

وي از خانداني نه چندان دارا در شهر بافق برخاسته است . برادر بزرگ او مرادي بافقي نيز از سرایندگان روزگار خود و در آشنايي وحشي به محفل هاي ادبي بسيار موثر بود ولي پيش از آنكه وحشي در شاعري به شهرت برسد بدرود حيات گفت و در برخي اشعار وحشي نام او يافت مي شود .

وحشي پس از آموختن مقدمات ادبي از بافق به يزد و از آنجا به كاشان رفت و چندي در آن شهر سرگرم مكتب داري بود و پس از روزگاري به يزد بازگشت و همانجا ماند و به شاعري سرگرم بود از اینرو گاهی هم او را وحشی یزدی یا وحشی کاشانی میخواندند.

وحشي مردي پاكباز ، وارسته ، حساس ، بلند همت و گوشه گير بود . با آنكه سنت شاعران عهد وي ، سفر و مهاجرت به هند و بهره مندي از نعمت هاي دربار گوركاني هند و اميران و سرداران و بزرگان آن دولت بود ، او نیز همانند حافظ از ايران پاي بيرون ننهاد و در ایران نیز تنها چند گاهي به كاشان و باقي عمر را به يزد رفت و همانجا ماند .

اشعار وحشي را مي توان از بهترين نمونه هاي اشعار عاشقانه در شعر پارسي دانست . زيرا نهايت قدرت شاعر در بيان دلباختگي و حالات دلدادگي خود و نيز توضيح ماجرايي كه ميان او و معشوق بوده به كار رفته است و همين طرز زيباي وقوع را هم شاعر در غزلهاي خود با چيره دستي تمام به كار برده است .

در شعر وحشي تا آنجا كه ممكن است از واژه هاي دشوار و تركيبات عربي ناهموار خبري نيست و به جاي لغات و كلمات مشكل و دشوار از واژه ها و تركيبات متداول و سهل و ساده زمان ، چنانكه رسم اغلب شعراي آن دوران بوده ، استفاده كرده است و به همين جهت است كه اشعار وحشي به دل عموم افراد مي نشيند .

در تاريخ درگذشت وحشي اختلاف بسيار است. در دایره المعارف شعر و شاعران پارسی ازچنین روزی در سال 991 هجری قمری، بعنوان روز مرگ این سراینده بزرگ نام برده شده است.

نمونه ای از غزلیات وحشی بافقی :

آه تا کی ز سفر باز نیایی؟ بازآ                  

اشتیاق تو مرا سوخت کجایی؟ بازآ

شده نزدیک که هجران تو ما را بکشد

گر همان بر سر خون‌ریزی مایی، بازآ

کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی

وقت آن است که لطفی بنمایی، بازآ

رفتی و باز نمی‌آیی و من بی‌تو به جان

جان من این‌همه بی رحم چرایی؟ بازآ

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی

گرچه مستوجب صدگونه جفایی، بازآ